ហេតុអ្វី​គួរអានរឿងប្រលោម​លោក?

 សំណួរ​ថា​តើ​ហេតុអ្វី​គួរ​អាន​ប្រលោម​លោក ​ជា​សំណួរ​ដែល​អាច​មាន​ចំលើយ​ច្រើន។ សម្រាប់​អ្នក​មិន​ចាប់​អារម្មណ៍​សំណួរ​នេះ​មិន​មាន​ន័យ​អ្វី​ឡើយ។ ប៉ុន្តែ​នៅ​ទីនេះ​ខ្ញុំ​សូម​លើក​ឡើង​សម្រាប់​មនុស្ស​ដែល​ចូល​ចិត្ត​អាន​ ហើយ​ដោយ​សារ​ខ្ញុំ​ជា​មនុស្ស​ម្នាក់​ក្នុង​នោះ​ដែរ​ ខ្ញុំ​នឹង​ឆ្លើយ​នឹង​សំណួរ​នេះ​តាម​ការ​យល់​ឃើញ​ជា​រួម និង​ឆ្លុំ​បញ្ចាំ​ង​ពី​បទ​ពិសោធន៍​ផ្ទាល់​ខ្លួន​ដែល​ខ្ញុំ​មាន។ ជា​មួយ​គ្នា​នេះ​ដែរ ខ្ញុំ​និយាយ​សម្រាប់​តែ​ការ​អាន​ប្រលោម​លោក​ណា​ដែល​អ្នក​អាន​គិត​ថា​ខ្លួន​ចូល​ចិត្ត​ប៉ុណ្ណោះ។



មុនចាប់​ផ្តើម​ឆ្លើយ​សំណួរ​នេះ ខ្ញុំ​គិត​ថា​យើង​គួរ​យល់​ពី​អ្វី​ជា​ប្រលោម​លោក​ជា​មុន​សិន។ តាម​វចនានុក្រម​សម្តេច​ជូន​ណាត់ ប្រលោម​លោក សំដៅ​ដល់​រឿង​ទាំង​ឡាយ​ណា​ដែល​​ធ្វើ​ឡើង​សំដៅ​ប្រលោម​ចិត្ត​មនុស្សដែល​អ្នក​តែង​ប្រតិដ្ឋ​ប្រដូច​ឡើង​ដោយ​ឥត​មាន​ច្បាប់​ដើម​ជា​ការ​ពណ៍ពិត​ប្រាកដ​ជា​គោល​ចារឹកឡើយ។ នៅ​សម័យ​ដែល​លោក​តែ​ង​សៀវភៅ​វចនានុក្រម​នេះ​ឡើង​ លោក​បាន​លើក​ឡើង​ថា​ សម័យ​នោះ​ប្រលោម​លោក​មាន​បី​ប្រភេទ គឺ​ប្រលោម​លោក​ស្នេហា ប្រលោម​លោកកសាង​ជីវភាពខ្លួន និង​ប្រលោម​លោក​ប្រវត្តិសាស្ត្រ។ នៅ​សម័យ​បច្ចុប្បន្ន ប្រហែល​ប្រលោម​លោក​ប្រភេទ​ច្រើន​ទៀត​ទោះ​ជា​នៅ​ទីនេះ​ខ្ញុំ​មិន​មាន​លទ្ធភាព​បរិយាយ​បាន​ក៏​ដោយ។ ប៉ុន្តែ​ក្នុង​នោះ ប្រលោម​លោក​ខ្លីៗ​បែប​អប់​រំ​ បែប​ប្រវត្តិ នយោបាយ​ក៏​មាន​គេ​តាក់​តែង​ផងដែរ។ ប្រលោម​លោក​ជា​ភាសា​បរទេស ក៏​មាន​ច្រើន​ដែរ ហើយ​រឿង​ខ្លះ​ពាក់​ព័ន្ធ​នឹង​ឃាត​កម្ម និង​ភាព​រន្ធត់​ក៏​មាន។ ដូច្នេះ​រាល់​រឿង​ទាំង​នេះ​ ទោះ​ជា​ប្រភេទ​អ្វី​ក៏​ដោយ គឺ​និពន្ធ​ឡើង​សម្រាប់​ល្បួង​លួង​លោម បញ្ចុះ​បញ្ចូល​អោយ​អ្នក​អាន​បញ្ចូល​ចិត្ត​ស្រប​តាម​អត្ថន័យ និង​អត្ថរសនៃ​រឿង​​ដែល​អ្នក​និពន្ធ​ចង់​បាន ដោយ​ប្រឌិត​ទាំង​ស្រុង ឬ​មាន​លាយ​ឡំ​នឹង​រឿង​រាវ​ពិត ឬ​ព្រឹត្តិការ​ពិត​ខ្លះ​តាម​ដែល​អ្នក​និយម​ចង់​បាន។

ដើម្បី​ឆ្លើយ​សំណួរ​​ថា​តើ​ហេតុអ្វីគួរ​អាន​ប្រលោម​លោក​ ខ្ញុំ​សូម​លើក​យក​មូល​ហេតុ​បី​មក​ចែក​រំលែក។ មូល​ហេតុ​ទី​១ ពាក់​ព័ន្ធ​នឹង​ភាសា។ ការ​អាន​ប្រលោម​លោក​ធ្វើ​អោយ​យើង​​ទទួល​បាន​នូវ​ចំណេះ​ដឹង​បន្ថែម ឬ​រំលឺក​នូវ​ចំណេះ​ដឹង​ដែល​មាន​ពាក់​ព័ន្ធ​នឹង​ភាសា។ មិន​ថា​ភាសា​អ្វី​ក៏​ដោយ ក្នុង​ប្រលោម​លោក អ្នក​និពន្ធ​តែ​ង​ព្យាយាម​ប្រើ​ប្រាស់​ពាក្យ​ពេជន៍​ណែង​ណង ពិរោះ​ ក្លែម​នឹង​សំដី​ផ្ទាល់​ឬ​ប្រយោល​នៃ​តួ​អង្គ​​នៅ​ក្នុង​រឿង ដើម្បី​ធ្វើ​អោយ​មាន​ការ​ជក់​ចិត្ត​ចាប់​អារម្មណ៍ និង​បន្តែត​អារម្មណ៍​តាម​ការ​សរសេរ​របស់​អ្នក​និពន្ធ្។ វាក្យស័ព្ទ​ខ្លះ​ដែល​ប្រើ​ក្នុង​ការ​និពន្ធ​ ជា​វាក្យស័ព្ទ​ដែល​មនុស្ស​ទូទៅ​មិន​​ប្រើ​ជា​ប្រចាំ ឬ​ប្រើ​តែ​ពេល​ណា​ដែល​ជាក់​លាក់​តាម​កាល​ទេស​ប៉ុណ្ណោះ ដូច្នេះ​ហើយ​កាល​ដែល​រឿង​អាន​ទៅ ហើយ​ពើប​ប្រទះ​នឹង​ពាក្យ​ទាំង​នេះ​ ទោះ​ថ្មី​ក្តី ឬ​ចាស់​យើង​ធ្លាប់​ដឹង​ និង​ស្គាល់​ក្តី ក៏​ជា​ឳកាស​អោយ​យើង​បាន​ស្គាល់​​ ឬ​បាន​រំលឹក​ពាក្យ ឬ​ឈ្លោង​ឃ្លា​ទាំង​នោះ​ឡើង​វិញ​។ ប្រសិន​បើ​ភាសា​បរទេស​ផង វា​កាន់​តែ​អោយ​យើង​រៀន ឬ​រំលឺក​ពាក្យ​ពេជន៍​ទាំង​នោះ​បាន​ប្រសើរ​ផង។

មូល​ហេតុ​ទី​២ គឺ​ការ​កំសាន្តអារម្មណ៍។ ដោយ​សារ​រាល់​រឿង​នីមួយ​ៗ ទោះ​វែង​ក្តី ខ្លីក្តី​ ប្រលោម​លោក​តែង​​ផ្តោត​លើ​ព្រឹត្តិការណ៍​អ្វី​មួយ ឬ​មូល​បញ្ហា​អ្វី​មួយ ដែល​មាន​ចំនុច​ចាប់​ផ្តើម​ និង​មាន​ចប់។ ដូច្នេះ​អ្វី​ដែល​កើត​ឡើង​ក្នុងផ្ទៃ​រឿង​ទាំង​មូល នឹង​បង្ហាញ​អំពី​ដំណើរ​នៃ​ការ​ចាប់​ផ្តើម​រហូត​ដល់​ចង់ ដែល​នឹង​បង្កើត​អោយអ្នក​អាន​​មានការ​​រំពឹង​ទុក​ជា​មុន​ ថា​ប្រហែល​នឹង​ចប់​យ៉ាង​ដូចម្តេច​ពេល​ដែល​ខ្លួន​កំពុង​ស្លុង​នឹង​ចាប់​ផ្តើម​អាន ឬ​អាន​មក​ដល់​ពាក់​កណ្តាល​រឿង​ក្តី។ ការ​រំពឹង​ទុក​នេះ​ នឹង​បង្កើត​ជាក្តី​រំភើបចង់​អាន​អោយ​ចង់ ចង់​ដឹង​ថា​តើ​ចប់​ទៅ​យ៉ាង​ដូចម្តេច​ និង​មាន​សភាព​យ៉ាង​ណា​ជា​ដើម។ ការ​រំពឹង​ទុក​នេះ​នៅ​មាន​ជា​ដរាប​រហូត​ដល់​ចប់​ ក៏​ដោយសារ​ក្នុង​ប្រលោម​លោក​ជា​ទូទៅ ការ​តែង​និពន្ធ​តែង​ប្រើ​ប្រាស់​ពាក្យ​រាយ ប្រទាក់​ក្រឡា​គ្នា​ពី​វាក្យ​ខ័ណ្ឌ​មួយ​ទៅ​វាក្យខ័ណ្ឌ​ទៀត​ជាប់​ជា​រដឹក មិន​អោយ​ដំណើរ​រឿង​ដាច់​នោះ​ទេ។ ហើយ​ការ​ប្រើ​ប្រាស់​ពាក្យ​​ពេជន៍​ណែង​ណងចង​ពី​អត្ថន័យ​១​ទៅ​១ ពី​ឈុត​ឆាក​១​ទៅ​១ បូក​រួម​នឹង​ការ​រំពឹង​ដក់​ជាប់​ក្នុង​ចិត្ត​ចង់​ដឹង​ទី​បញ្ចប់​នៃ​រឿង​ផង​ធ្វើ​អោយ​អ្នក​អាន​មាន​អារម្មណ៍​ស្ងប់ ​ផ្តោត​លើ​សាច់​រឿង​ពី​ឃ្លា​១​ទៅ​ឃ្លា​បន្ទាប់ សញ្ជឹង​គិត​ទៅ​រក​ចុង​បញ្ចប់​នៃ​រឿង​ថា​តើ​វា​នឹង​ដូច​ការ​​គិត​ និង​ស្រមៃ​របស់​ខ្លួន​ដែរ​ឬយ៉ាង​ណា។ អារម្មណ៍​នេះ នឹង​បង្ករ​ជា​ការ​កំសាន្ត​សម្រាប់អារម្មណ៍​​របស់​អ្នក​អាន។

មូល​ហេតុទី​៣ គឺ​ការ​ស្វែង​យល់​អំពី​រឿង​រាវ​ដែល​តាក់​តែង​ឡើង​ក្នុង​រឿង​ទោះ​ពិត​ក្តី ឬ​មិន​ពិត​ក្តី។ ដូច​ដែល​ខ្ញុំ​បាន​លើក​ឡើង​ពី​ខាង​ដើម ប្រលោម​លោក​មាន​ខ្លះ​ជា​រឿង​ប្រឌិត​សុទ្ធ ហើយ​ខ្លះ​ជា​រឿង​ប្រឌិត​លាយ​ឡំ​នឹង​រឿង​ពិត​ខ្លះ។ មិន​ខ្វល់​ថា​រឿង​នោះ​តាក់​តែង​ឡើង​ដោយ​សំអាង​លើក​ព្រឹត្តិ​ការ​ជាក់​ស្តែង​ ឬ​ស្រមៃ​ទេ អ្នក​អាន​អាច​ស្វែង​យល់​បាន​អំពី​ខ្លឹម​ផ្សា​ដែល​​អ្នក​និពន្ធ​ចង់​បង្ហាញ។ ឧទាហរណ៍ ប្រសិន​បើ​វា​ជា​រឿង​ប្រឌិត​សុទ្ធ វា​អាច​បង្ហាញ​អំពី​ទំនាក់​ទំនង​មនុស្ស សង្គម ដែល​អ្នក​និពន្ធ​បង្ហាញ​ចេតនា​ចង់​បាន ឬ​ចង់​រីះគន់ ដោយ​ឆ្លុះ​បញ្ចាំង​នឹង​សង្គម​ជាក់​ស្តែង​ណា​មួយ។ ដូច​គ្នា​ដែរ ប្រសិន​បើ​​រឿង​នោះ​​និពន្ធឡើង​ដោយ​សំអាង​លើ​រឿង​ពិត​ខ្លះ នោះ​វា​ក៏​អាច​អោយ​យើង​យល់​អំពី​ចេតនា​របស់​អ្នក​និពន្ធ​ ដែល​ចង់​បង្ហាញ​អំពី​រឿង​នោះ តាម​កំរិត​ជាក់​ស្តែង​ដែល​គាត់​ចង់​បាន និង​ក្នុង​ទំនាក់​ទំនង​នឹង​ព្រឹត្តិការណ៍ ឬ​តួអង្គ​ដទៃ​ដែល​អ្នក​និពន្ធ​ចង់​បង្ហាញ។ ការ​បង្ហាញ​ពី​ខ្លឹមសារ​នៃ​រឿង​នេះ តាម​រយៈ​ការ​ប្រឌិត​ទាំង​ស្រុង​ ឬ​លាយ​ឡំ​នឹង​តថភាព​សង្គម​ជាក់​ស្តែង​ អាច​ជា​ចំណេះ​ដឹង​ថ្មី​១​បន្ថែម​ទៀត​សម្រាប់​អ្នក​អាន។

សរុប​មក​មូល​ហេតុ​ទាំង​បី​នេះ​ជា​អ្វី​ដែល​ខ្ញុំ​គិត​ថា ជា​មូល​ហេតុ​ចំបង​ដែល​ខ្ញុំ​ចូល​ចិត្ត​អាន​រឿង​ប្រលោម​លោក ហើយ​ខ្ញុំ​គិត​ថា​អ្នក​ដទៃ​ដែល​ចូល​ចិត្ត​អាន​អាច​ទទួល​បាន​ផង​ដែរ។ ការ​ទទួល​បាន​នូវ​អារម្មណ៍​ និង​ចិត្ត​កំសាន្ត​សម្បាយ លួង​លោម​ ប្រលោម​ពី​ការ​អាន​នេះ​ ក៏​អាស្រ័យ​នឹង​ភាព​ប៉ិន​ប្រសព្វ​របស់​អ្នក​និពន្ធ ការ​ប្រើ​ប្រាស់​ពាក្យ​ពេជន៍​ រៀប​ចំ​ឈុត​ឆាក និង​ចំនុច​ផ្សេងៗ​ទៀត​ក្នុង​ផែន​រឿង​ទាំង​មូល​ផង​ដែរ។ ប្រលោម​លោកដែល​ល្អ ​អាច​ប្រលោម​ចិត្ត​របស់​អ្នក​អានបាន។

 

Comments

Popular posts from this blog

ប្រជាធិបតេយ្យ​កើត​មាន​ពេល​​មនុស្ស​ម្នាក់​ៗ​មាន​សេរី

ឋានសួគ៌នៅឯណា?

ការ​ចំណាយ ចំណូល​ និងការចំណេញនៅក្នុងដំណើរការសាលារៀន